Jestem.... *Jestem cichym szeptem, swoich własnych myśli, Z moich marzeń życie, chciałabym swe wyśnić. *Ciepły promień słońca, jest jak moje serce, Pragnie kochać szczerze i dać jak najwięcej. *Jestem lekkim wiatrem, czasem nieba tęczą, Wlewam w każde serce radość, coraz większą. *Chcę odsunąć smutek i dać ukojenie, W trudnych chwilach spełnić kolejne marzenie. Jestem ranną rosą nad piękną naturą, *Otulam swym sercem każdą chmurę burą, Delikatnie płynąc po powierzchni życia, Odkrywam na nowo koloryty bycia. *Jestem błogą ciszą, daleką od świata, Z nadzieją patrzącą na kolejne lata. *Czasem bywam burzą, piorunem złocistym, Pragnę znaleźć spokój, odsunąć złe myśli. *Jestem cząstką ziemi, szukającą drogi, Bezpiecznego życia, bez najmniejszej trwogi! *Odrzucam samotność, łapię chwilę błogą Ale zawsze jestem i zostanę sobą... Nie mam zamiaru się przymilać, lub siedzieć niczym mysz pod miotłą, kiedy przychodzi taka chwila, która testuje czy mam godność. Mimo iż wiele w tym głupoty, śmiało wygłaszam własne zdanie, chociaż od dawna wiem już o tym, że los mi sprawi tęgie lanie. I nawet kiedy robię bilans, tego wszystkiego, co uciekło, nie było chwili, bym w to zwątpił, że bycie sobą, to nie piekło. Chociaż mi inni będą truli, że się wymądrzam, że świruję, mam własne zdanie, swe zasady, z tym wszystkim dobrze ja się czuję. Czasem trzeba pokazać się od innej strony, aby być z siebie zadowolonym, choć każdy pokazuje inne oblicze, choć każdy z czasem traci sens istnienia, warto wierzyć, daleko ponad chmury mierzyć, pamiętaj Ty jesteś wielki choć mówią maleńki... Za to co robisz i jesteś sobą nie stajesz się pustą ozdobą Bo my lubimy ... W słowach na pozór tych niewinnych Wciąż ze zdziwieniem odkrywamy Że to co mówi się o innych Najwięcej mówi o nas samych. I odkrywamy też niezłomnie Na życia ostrych zbyt zakrętach To, że najtrudniej jest zapomnieć O czym się nie chce już pamiętać. Bo my lubimy - daję słowo Stare prawdy odkrywać na nowo. I odkrywamy ze zdziwieniem, Że człowiek zbiera to co sieje, Więc warto czyste mieć sumienie Bo wtedy łatwiej o nadzieję. Tym, ktòrzy źyją tuź obok mnie... lecz mijam ich nie widząc twarzy, Tym, ktòrych widzieć nie zawsze chcę Niech im się dobrze darzy... Tym, co tak bardzo chcą mieć i być i jestem dla nich tylko pyłem, dla ktòrych istnieć, to dobrze źyć - Niech im się dobrze źyje... Tym utrudzonym pielgrzymką dnia i pogrąźonym w wielkiej biedzie, idącym drogą wciąź pod wiatr - niech im się lepiej wiedzie. Tym, ktòrzy byli ze mną, lecz odeszli sobie bez do widzenia, jednak w mych myślach drepczą wciąź, źyczę im powodzenia... Za Tych, co skryli się w gęstej mgle krainy cichej i spokojnej, modlitwę serca w niebo ślę po tęczy barwnych wspomnień... A tym, co trwają blisko mnie nawet, gdy ich nie potrzebuję, dla nich jest właśnie ten oto wiersz Dla Was go dedykuję.... * Piękne są miejsca, gdzie pola, skrycie wplecione w bezdroża, goszczą nas swoim widokiem, zapachem trawy i zboża. Przystanąć gdzieś wśród pól takich, patrzeć jak falują łany, skojarzyć, że w kłosach rośnie, nasz chleb codzienny, kochany. Słuchać wśród kojącej ciszy, skowronka radosnej pieśni, zamknąć powieki na chwilę, by stwierdzić,że się nam nie śni. Zadumać się nad widokiem, tworzącym piękno przyrody, utrwalać sens życia naszego, na tle harmonii i zgody.