O, jakie rzewne widowisko: Czerwone liście za oknami I cienie brzóz, płynące nisko Za odbitymi obłokami. Pies nie ujada. Zły i chory Omija cienie października, Na tykach ciepłe pomidory Są jak korale u indyka, Na babim lecie, zawieszonym Między drzewami jak antena, Żałośnie drga wyblakłym tonem Niepowtarzalna kantylena, Rzednąca trawa, blade dzwońce, Rozklekotane późne świerszcze, I pomarszczone siwe słońce, I ja - piszący rzewne wiersze. Jesień na paluszkach ..Spaceruje w parku ..I rozdaje wszystkim ..Swe skarby w podarku Wręcza nam bukiety ..Kolorowych liści ..I smutek zamienia ..W roześmiane myśli Chociaż chłodne poranki i wieczory, lecz wspaniałe są kolory klonu, dębu, grabu liście, wirujące złote kiście! Często deszcz się w rynnach pluszcze, płaczą kwiaty, płaczą bluszcze, mgły się w mleko przemieniły i krajobraz zasłoniły. Lecz pogoda wnet się zmieni, co normalne jest w jesieni, wszak kaprysy jej zaletą, ona przecież jest kobietą! Uśmiech słońca, zapach sosen ja do Ciebie dzisiaj niosę. Nutki ciepła pod palcami, rozszeptane marzeniami, co pochylą się lekkością, światłem, pięknem,życzliwością”... Nie bójmy się jesieni, przed nami piękne dni, po złocie, po zieleni marzenia będą szły! Nie bójmy się jesieni, zycie ma swoją jesień też, choć znów do wiosny wracać chcemy, jesień najdłużej wierna jest. Jesienne kobierce, jak namalowane, z wielobarwnych liści wiatrem usypane.