RECEPTA NA SMUTEK !!! Chcesz mieć dzisiaj dobry dzień, więc coś w swoim życiu zmień. W miły uśmiech ubierz twarz, smętnym myślom radę dasz! Przestań się po domu snuć, kapcie, szlafrok z siebie zrzuć! Nową suknie na się włóż, a policzkom dodaj róż! To nie zbrodnia ani grzech, że wciąż kogoś kochać chcesz i kochaną też chcesz być, lecz nie możesz się z tym kryć. Wyjdź na spacer, zabierz psa. zrób kilometr, nawet dwa. Popatrz w niebo, spójrz na kwiat, wokół ciebie piękny świat! I pogadaj z kim się da, bo to jest recepta ta; żeby smutek odszedł w cień, przeżyć pięknie nowy dzień! Tylko proszę, nie mów mi, że przed tobą puste dni. Jeśli szansę sobie dasz, cudne dni przed sobą masz! Dzisiaj dla Ciebie piszę, pozdrowienia z nadzieją, że radość w sercu gościsz, a oczy już się śmieją. Co Ci podarować w tym dzisiejszym dniu? Wiem – dam swoje uśmiechy, jak bukiet fiołków albo nawet cudowny zapach roż. Niech Cię zapach otuli, rozjaśni Twoją twarz, cudowny zapach róży zaniesie radosny wiatr. Na skrzydłach moich myśli, z tą rosą, co wesoło lśni, uśmiechy najpiękniejsze, wysyłam Tobie dziś Gdy serce twe przytloczy mysl, ze zyc nie warto Zlez ocieraj cudze oczy                    Chociaz twoich nie otarlonie otarto. Moje życie zagmatwane robi sztuczki bardzo cwane. Idą w parze łzy i śmiech nieraz myślę, że to pech. Gdy mi smutek los zgotuje coraz bardziej mnie rujnuje. Idzie w parze z innym smutkiem robi to z najlepszym skutkiem. Gdy już szczęście do drzwi puka to innego zaraz szuka. Idąc w parze jest mu rażniej widzisz życie ciut wyrażniej. Przeplatanka taka w życiu plus i minus w ciągłym byciu. Poplątane moje losy niech odejdą już te ciosy. Chce się żyć na takim świecie gdy godnością życie plecie. Niech panuje miłość wszędzie już nie trzymam serca w błędzie.   Ławka Dwa okorowane słupki złączone nieheblowaną deską bardziej niż zwykła ławka stworzona nieznaną ręką wiedzioną romantycznym zmysłem pośród młodych sosen oglądających swoje korony ufarbowane zachodzącym słońcem w oliwkowych wodach stawu Nawet lutowym dniem potrafi nadludzko wzruszyć zmrożona srogością zimy z wiarą niełaskę natury znosi przypominając los człowieczy niepotrzebną być się zdawała boleśnie pusta i samotna trwa w niepowstrzymanej nadziei że nadejdą lepsze dn i