Zima piękna jak królowa, i powagę w sobie ma. Ta cudowna pora roku, o swe wdzięki dziennie dba. Białym śnieżkiem z nieba prószy, wszystko wokół nim okrywa. Sople na galęziach wiesza, gdy ją mróz za rękę trzyma. Świat wokoło bielą lśni, w śnieżnych czapach stoją drzewa. Niesie z sobą mroźne dni, baśń zimową swą otwiera Wszędzie czysto, wszędzie biało, W końcu zimą nam powiało, Lecą z nieba białe płatki, Dzieci tulają się do matki. Wróżka chyba czar rzuciła, Ziemię bielą nam pokryła. Dmucha, ziębi, sypie w oczy, Zima wartkim krokiem kroczy... Płatek śniegu Mały płatek śniegu bielutki jak chmurka unosił sie w górze w swych leciutkich piórkach. Położył się na chwilę na maleńkiej sosnie wypił z drzewa soki odleciał radośnie. Wznosił się coraz wyżej dosięgał prawie chmur wiatr muskał mu skrzydełka doleciał az do gór. Spotkał tam pania Zimę pięknie wystrojoną w białej sukni leciutkiej z śnieżnych płatków koroną. W koronie pani Zimy w pierwszym rzędzie z brzegu paradował aż do wiosny dumny płatek sniegu.